Ölü Kızcağız Şiiri

Yıl 955. Dört yıldır Moskova'dayım. Aklımda kaldığına göre katıldığım barış kurultaylarından birinde toplantı salonunda, atom bombasına karşı dört küçük şiir yazdım. Bunlardan birisi "Ölü Kızcağız".

Bugüne kadar dolaşıyor dünyayı 
Övünüyor gibi mi geliyor ne 
Değil 
Dolaşan o küçücük Japon kızcağızı da 
İnsanları atom harbine karşı savaşa çağırıyorsa 
Çağırabiliyorsa 
Ve insanlar onun incecik sesine kulak kabartıyorsa 
O bu kuvvetini 
Hiroşima'da bir kağıt parçası gibi 
Yanıp kül olmak pahasına kazandı. 
Kapıları çalan benim 
kapıları birer birer. 
Gözünüze görünemem 
göze görünmez ölüler. 
Hiroşima'da öleli 
oluyor bir on yıl kadar. 
Yedi yaşında bir kızım, 
büyümez ölü çocuklar. 
Saçlarım tutuştu önce, 
gözlerim yandı kavruldu. 
Bir avuç kül oluverdim, 
külüm havaya savruldu. 
Benim sizden kendim için 
hiçbir şey istediğim yok. 
Şeker bile yiyemez ki 
kağıt gibi yanan çocuk. 
Çalıyorum kapınızı 
teyze, amca, bir imza ver. 
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.